Οι μυϊκές θλάσεις προκύπτουν ως αποτέλεσμα τραυματισμού των μυών κατά τη διάρκεια μιας αθλητικής δραστηριότητας. Συνήθως πρόκειται για ένα απλό «τράβηγμα» που κρατά τον αθλούμενο εκτός δραστηριοτήτων για κάποιες ημέρες ή εβδομάδες αλλά ακόμα και μήνες όταν πρόκειται για σοβαρό τραυματισμό. Τα σημεία του σώματος που είναι πιο επιρρεπή σε μυϊκές θλάσεις είναι κυρίως ο γαστροκνήμιος, οι οπίσθιοι μηριαίοι, ο δικέφαλος, ο τρικέφαλος και οι προσαγωγοί.

Οι μυϊκές θλάσεις χωρίζονται σε 3 κατηγορίες:

  • 1ου βαθμού: όταν οι μύες υποστούν μικρή ρήξη
  • 2ου βαθμού: όταν οι μύες υποστούν μερική ρήξη αλλά διατηρούν τη συνέχειά τους
  • 3ου βαθμού: όταν οι μύες υποστούν ακόμα και πλήρη ρήξη της συνέχειάς τους.

Τα αίτια των μυϊκών θλάσεων

Οι παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν θλάση στους μύες είναι:

  • Λανθασμένη ή ελλιπής προθέρμανση
  • Λανθασμένη ή ελλιπής αποθεραπεία
  • Κακή τεχνική
  • Χρήση ακατάλληλου εξοπλισμού
  • Χρήση ακατάλληλων εγκαταστάσεων
  • Φόρτιση των μυών πέρα από τα όρια των δυνατοτήτων τους.

 

Τα συμπτώματα των μυϊκών θλάσεων

Τα συνηθέστερα συμπτώματα που εμφανίζονται στους αθλούμενους όταν υποστούν κάποια μυϊκή θλάση είναι:

  • Άμεσος πόνος
  • Οίδημα
  • Αιμάτωμα
  • Ευαισθησία στην περιοχή
  • Περιορισμό του εύρους της κίνησης

 

Η αντιμετώπιση των μυϊκών θλάσεων

Όταν κάποιος υποστεί θλάση σε κάποιον από τους μύες του σώματός του υποβάλλεται σε κλινική εξέταση και λήψη ιστορικού ενώ η θλάση επιβεβαιώνεται με υπέρηχο ή/και μαγνητική τομογραφία. Κατόπιν τούτου αποφασίζεται ο αποτελεσματικότερος τρόπος αντιμετώπισης, ανάλογα και με τον βαθμό στον οποίο κατατάσσεται η θλάση. Χαρακτηριστικό στην αξιολόγηση μιας θλάσης με κλινική δοκιμασία – εκτίμηση είναι ότι αυξάνεται ο πόνος στη διάταση του μυός ενώ στην κίνηση που εκτελεί ο μυς ο πόνος αυξάνεται και μειώνεται η μυϊκή ισχύς, με ή και χωρίς αντίσταση. Από πρώτου βαθμού η διάταση και από δευτέρου βαθμού η αντίσταση έχουν θετικό αποτέλεσμα αν υπάρχει θλάση. Οι ασθενείς κυρίως αναρωτιούνται για το χρονικό διάστημα για το οποίο θα πρέπει να μείνουν εκτός αγωνιστικών δραστηριοτήτων ή το χρονικό διάστημα της ακινητοποίησης του σημείου της θλάσης, για το πότε θα πρέπει να ξεκινήσουν το πρόγραμμα φυσικοθεραπείας τους και βέβαια ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος αντιμετώπισης. Οι συνηθέστεροι τρόποι αντιμετώπισης τω ν μυϊκών θλάσεων είναι:

  Πρωτόκολλο PRICE, δηλαδή Protection(προστασία πχ με χρήση νάρθηκα), Rest (ανάπαυση), Ice (παγοθεραπεία), Compression (ελαστική περίδεση) και Elevation (ανύψωση πάνω από το επίπεδο της καρδιάς)

  • Φαρμακευτική αγωγή με μη στεροειδή
  • Πρόγραμμα Φυσικοθεραπείας το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει τεχνικές και θεραπείες όπως:
  • Κινησιοθεραπεία (διατάσεις, ασκήσεις ενδυνάμωσης, ασκήσεις με έμφαση στην ιδιοδεκτικότητα και στην κιναισθησία),
  • Ειδικές τεχνικές κινητοποίησης (Ackerman), 
  • Περίδεση (Kinesio taping, non elastic taping),
  • Φυσικά μέσα (παγοθεραπεία, tens, laser, υπέρηχο, tecar, biofeedback) ,
  • Βελονισμός (dry needling) ,
  • Μυοπεριτονιακή απελευθέρωση (Ergon technique) ,
  • Εκπαίδευση του ασθενή και ενημέρωση για την παθολογία του καθώς και για τις δραστηριότητες που μπορούν να ανακουφίσουν τα συμπτώματα ή να τον επιβαρύνουν περισσότερο ,
  • Θεραπευτική άσκηση (λειτουργική επανεκπαίδευση, ασκήσεις νευρομυϊκού συντονισμού).
  • Χειρουργική επέμβαση, στις θλάσεις 3ου βαθμού.

 

Η Φυσικοθεραπεία μπορεί να αποδειχθεί ιδιαιτέρως αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των μυϊκών θλάσεων καθώς θα επιτρέψει την ασφαλέστερη επούλωση και επάνοδο του αθλητή στις δραστηριότητές του. Η πρόληψη με σωστή προθέρμανση και αποθεραπεία, καλή τεχνική, χρήση κατάλληλου εξοπλισμού και ξεκούραση ανά τακτά χρονικά διαστήματα, παίζουν επίσης πολύ σημαντικό ρόλο.

Related Posts